Η αφαλάτωση του θαλάσσιου νερού υπήρξε ένα όνειρο που επιδιώκουν οι άνθρωποι για εκατοντάδες χρόνια και υπήρξαν ιστορίες και θρύλοι για την αφαίρεση του αλατιού από το θαλασσινό νερό στην αρχαιότητα. Η μεγάλη εφαρμογή της τεχνολογίας αφαλάτωσης θαλασσινού νερού ξεκίνησε στην άγονη περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά δεν περιορίζεται σε αυτήν την περιοχή. Λόγω του πάνω από το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού που διαμένει σε απόσταση 120 χιλιομέτρων από τον ωκεανό, η τεχνολογία αφαλάτωσης θαλασσινού νερού έχει εφαρμοστεί γρήγορα σε πολλές χώρες και περιοχές εκτός της Μέσης Ανατολής τα τελευταία 20 χρόνια.

Αλλά δεν ήταν μέχρι τον 16ο αιώνα ότι οι άνθρωποι άρχισαν να καταβάλλουν προσπάθειες για την εξαγωγή γλυκού νερού από το θαλασσινό νερό. Εκείνη την εποχή, οι Ευρωπαίοι εξερευνητές χρησιμοποίησαν το τζάκι στο πλοίο για να βράσουν το θαλασσινό νερό για να παράγουν γλυκό νερό κατά τη διάρκεια των μακριών ταξιδιών τους. Η θέρμανση του θαλασσινού νερού για την παραγωγή υδρατμών, ψύξης και συμπύκνωσης για την απόκτηση καθαρού νερού είναι μια καθημερινή εμπειρία και η αρχή της τεχνολογίας αφαλάτωσης θαλασσινού νερού.

Η σύγχρονη αφαλάτωση θαλασσινού νερού αναπτύχθηκε μόνο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τον πόλεμο, λόγω της έντονης ανάπτυξης του πετρελαίου από το διεθνές κεφάλαιο στη Μέση Ανατολή, η οικονομία της περιοχής αναπτύχθηκε ταχέως και ο πληθυσμός της αυξήθηκε γρήγορα. Η ζήτηση για πόρους γλυκού νερού σε αυτή την αρχικά άγονη περιοχή συνέχισε να αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Η μοναδική γεωγραφική θέση και οι κλιματικές συνθήκες της Μέσης Ανατολής, σε συνδυασμό με τους άφθονους ενεργειακούς πόρους της, κατέστησαν την αφαλάτωση του θαλασσινού νερού μια πρακτική επιλογή για την επίλυση του προβλήματος της έλλειψης πόρων γλυκού νερού στην περιοχή.

Από τη δεκαετία του 1950, η τεχνολογία αφαλάτωσης θαλασσινού νερού έχει επιταχύνει την ανάπτυξή της με την εντατικοποίηση της κρίσης των υδάτινων πόρων. Μεταξύ περισσότερων από 20 τεχνολογιών αφαλάτωσης που έχουν αναπτυχθεί, η απόσταξη, η ηλεκτροδοκύηση και η αντίστροφη όσμωση έχουν φτάσει στο επίπεδο της παραγωγής βιομηχανικής κλίμακας και χρησιμοποιούνται ευρέως σε όλο τον κόσμο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, προέκυψε τεχνολογία αφαλάτωσης θαλάσσιου νερού πολλαπλών σταδίων και η σύγχρονη βιομηχανία αφαλάτωσης θαλασσινού νερού εισήλθε σε μια ταχέως αναπτυσσόμενη εποχή.

Υπάρχουν πάνω από 20 παγκόσμιες τεχνολογίες αφαλάτωσης θαλασσινού νερού, συμπεριλαμβανομένης της αντίστροφης όσμωσης, της χαμηλής απόδοσης πολλαπλών, της εξάτμισης των φλας πολλαπλών σταδίων, της ηλεκτροδίων, της τεχνολογίας της ατμόσφαιρας, της φρεατίου, της προ-παρασυρόμενης ενέργειας και της τεχνολογίας του πινέλου, της επεξεργασίας των υδραυλικών ενεργειών, της εξάτμισης του πυρήνα και της μεταβολής των υδάτων, της τεχνολογίας των υδάτων, της εκδήλωσης της υδραυλικής ενέργεια ως μικροφόνωση, υπερδιήθηση και νανοδιήθηση.

Από την άποψη της ευρείας ταξινόμησης, μπορεί να χωριστεί κυρίως σε δύο κατηγορίες: απόσταξη (θερμική μέθοδο) και μέθοδο μεμβράνης. Μεταξύ αυτών, η χαμηλή απόσταξη πολλαπλών αποτελεσμάτων, η εξάτμιση πολλαπλών σταδίων και η μέθοδος αντιστροφής της μεμβράνης όσμωσης είναι οι βασικές τεχνολογίες παγκοσμίως. Σε γενικές γραμμές, η χαμηλή πολλαπλή απόδοση έχει τα πλεονεκτήματα της διατήρησης της ενέργειας, των χαμηλών απαιτήσεων για την προεπεξεργασία θαλασσινού νερού και της υψηλής ποιότητας του αφαλατωμένου νερού. Η μέθοδος μεμβράνης αντίστροφης όσμωσης έχει τα πλεονεκτήματα της χαμηλής επένδυσης και της χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας, αλλά απαιτεί υψηλές απαιτήσεις για την προεπεξεργασία θαλασσινού νερού. Η μέθοδος εξάτμισης πολλαπλών σταδίων έχει πλεονεκτήματα όπως η ώριμη τεχνολογία, η αξιόπιστη λειτουργία και η μεγάλη έξοδος συσκευών, αλλά έχει υψηλή κατανάλωση ενέργειας. Πιστεύεται γενικά ότι οι μέθοδοι μεμβράνης χαμηλής απόδοσης και αντίστροφης όσμωσης είναι οι μελλοντικές κατευθύνσεις.